W Bieszczadach przypomniano zapomniane metody wypalania drewna

Skansen Wypału Węgla Drzewnego w Mucznem położony jest w Bieszczadach. Zwiedzający mogą tam znaleźć informacje o tym, jak w XIX wieku przygotowywano paliwo i sprawiano, że paliło się ono z minimalną utratą ciepła. A także zwiedzić retortę, model mielerza (kadzi destylacyjnej), kadzi potażowej i baraku wykonanego z rodzimego drewna.

Wystawa „Węgiel, stare Krosno i Bieszczady” znajduje się w dawnej kopalni węgla, która została przekształcona w muzeum przez Regionalną Dyrekcję Lasów Państwowych. Wystawa skupia się na znaczeniu i specyfice górnictwa węglowego w naszym regionie. Muzeum górnictwa składa się z dwóch części: „Muzeum Górnictwa” oraz „Piece”, gdzie zwiedzający mogą zobaczyć stare maszyny i urządzenia używane dawniej przez górników.

Punkt wypalania drewna opałowego, który powstał w lesie, to rodzaj urządzenia na węgiel drzewny, które służyło do ogrzewania budynków i kotłów. Podobny obiekt był widziany w Borszczowie, niedaleko Kijowa. Jest on interesujący nie tylko ze względu na swoją budowę i wygląd, ale także ze względu na kontekst historyczny, w którym istnieje. Możemy przypuszczać, że takie budynki powstawały na całej Ukrainie w czasie II wojny światowej i po niej, gdy braki paliwa były odczuwalne na dużą skalę.

Produkcja węgla drzewnego z drewna to dość skomplikowany proces. Wcześniej do suszenia drewna przed spaleniem używano mielerzy (kopców obsypanych ziemią). Kopce te mają około 1,5 metra wysokości i 5 metrów średnicy. Mają górną i dolną komorę z małymi otworami, przez które wydostaje się dym. W ciągu pierwszych kilku dni produkcji temperatura w środkowej komorze osiąga około 200°C, później spada do 150°C (temperatura w górnej komorze utrzymuje się na poziomie około 100°C). Drewno potrzebne do tego procesu wynosi średnio pięć kilogramów na kilogram wysokiej jakości węgla drzewnego.